μαντατούρης

-α, -ικο (Μ μαντατούρης, ὁ)

αυτός που κατηγορεί, που συκοφαντεί

νεοελλ.

το θηλ. ως ουσ. η μαντατούρα

ο σπόρος διαφόρων φυτών που περιβάλλεται από ακτινωτό χνούδι και φέρεται από τον άνεμο προς διάφορες κατευθύνσεις, αλλ. κλέφτης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. mandatore < λατ. mandator «ο παραγγέλλων» < mando].